Even voorstellen...

Mijn naam is Marcelle de Bruin en ik ben in 2022 afgestudeerd aan de Masteropleiding Ecologische Pedagogiek op het onderwerp 'rouw bij jongeren, die een ouder hebben verloren toen ze tussen de 14 en 21 jaar oud waren'. 

Zelf heb ik in 2019 mijn man Wieger verloren aan kanker na een ziektebed van 2,5 jaar. Onze dochters waren op dat moment 14, 18 en 21 jaar oud. Hun rouw en ongemak hiermee bij henzelf en hun omgeving hebben mij geïnspireerd om dit te gaan onderzoeken. Tijdens het onderzoek kwam naar voren dat we meer openheid wilden voor jongeren die rouwen. Samen met Anna, Dominique, Roxy en Thom ben ik toen de podcast 'Wat rouw je me nou?!' gestart. Inmiddels staat seizoen 1 en 2 van de 'Wat rouw je me nou?!' podcast op Spotify. In deze afleveringen praten wij en soms gasten met elkaar over specifieke onderwerpen met betrekking tot de dood. Ik hoop dat de podcast je inzicht en steun kan bieden bij je eigen rouw of bij iemand in je omgeving die rouwt. Heb je suggesties of feedback op onze podcast, dan horen we dat graag! 

Mijn naam is Dominique van Grondelle en ik ben 26 jaar oud. Samen met mijn zusje, moeder en stiefvader woon ik in De Meern. Daarnaast volg ik nog een studie, namelijk Ecologische Pedagogiek aan de Hogeschool Utrecht. Op 12 maart 2019 is mijn vader plotseling overleden. Ik was toen 20 jaar en ik heb gemerkt dat het best lastig is om over het onderwerp de dood te praten in mijn omgeving. Om zo jong je vader te verliezen maken niet veel jongeren van mijn leeftijd mee en waren en was er op dat moment geen lotgenotencontact wat aansloot bij mijn leeftijd. Doordat Marcelle ons bij elkaar heeft gebracht, heb ik gemerkt dat praten met jongeren van jou leeftijd en hetzelfde hebben meegemaakt, zorgt voor erkenning en herkenning. Hierdoor dacht ik: "Gelukkig ben ik niet de enige die zoiets heeft meegemaakt". De gesprekken die wij in de podcast hebben gevoerd, hebben mij ook laten inzien dat een ieder rouwt op zijn of haar eigen manier. Ik hoop dat de jongeren die naar onze podcast luisteren herkenning kunnen vinden en hier ook wat aan hebben voor hun eigen rouwproces! 

Ik ben Roxy van Grondelle en ik ben 22 jaar oud. Ik ben bezig met een opleiding tot toegepast psycholoog en doe nu een minor omgaan met rouw en verlies. Zoals sommige van jullie waarschijnlijk al hebben gehoord in de podcast is mijn vader 12 maart 2019 overleden. Tijdens mijn rouwproces heb ik in een lotgenotengroep gezeten en hier merkte ik hoe fijn het was dingen te delen over rouw en verlies met andere jongeren. Toen ik werd gevraagd door Marcelle voor haar onderzoek wilde ik dan ook graag mee doen. Toen we eenmaal merkte dat er iets miste voor jongeren op het gebied van rouw en verlies hebben we samen de podcast bedacht. Ik vond dit een mooie manier om mijn verhaal te delen en hiermee mezelf te helpen, maar ook andere jongeren te steunen in hun verlies. Ik wil dat jongeren zich niet alleen voelen met het verhaal wat ze meedragen, want je bent nooit alleen. Ik hoop dat jullie veel herkenning en steun vinden in de podcast, maar dat we ook een stapje dichterbij zijn met het doorbreken van het taboe wat op de dood ligt. Mij heeft de podcast veel nieuwe inzichten gegeven! 

Lieve foto hé? Oké even Serieus. Ik ben Thom Sparrius, 25 en ik woon met mijn vriendin Tess in Amersfoort. Ik ben geboren in Haarlem en heb gestudeerd in Enschede, heb dus een redelijke tocht door Nederland gemaakt. Op dit moment werk ik als consultant, na een studie Technische Bedrijfskunde. Sommige zullen het wel weten, maar in aflevering 4 heb ik verteld over het verlies van mijn vader op 14 januari 2014. Dit was in eerste instantie ook de reden waarom ik gevraagd werd door Marcelle om mee te doen aan het onderzoek waaromheen zij haar scriptie schreef. Ik heb het nooit heel erg moeilijk gevonden om over het verlies van mijn vader te praten en ik vind het zelf een mooie manier om zijn herinnering, verhaal en gevoel in leven te houden. Daarnaast hebben wij de podcast opgericht, omdat mensen veel te moeilijk en krampachtig doen als het om de dood gaat en wij op een hele normale, directe en echte manier over dit onderwerp willen praten. Ook vind ik het een fantastisch idee dat wij mensen zoals wij, die geconfronteerd zijn met verlies, herkenning en steun uit onze verhalen en gesprekken kunnen geven en dat ik zelf een stukje hoop voor de toekomst mee kan geven.