Mijn naam is Mark Borst en ik ben 39 jaar. Ik ben opgegroeid in een klein plaatsje genaamd De Rijp. Ik woon bijna 20 jaar in Amsterdam. Mijn oudere broer Ruud. Hij is 27 april 2020 overleden op 39 jarige leeftijd.

Eind 2019 en begin 2020 is mijn broer met zijn zoontje en vriendin voor een paar weken op vakantie geweest in Mexico en Guatemala. Toen hij terug kwam werd hij steeds zieker. Alle gebruikelijke tests werden gedaan, maar de dokters kon niets vinden.

In de tussentijd ging het steeds slechter met hem. Hij voelde zich helemaal niet goed, hij viel erg af en had heftige koortsaanvallen. Elke keer was er een andere diagnose en werd er medicatie gegeven. Niets hielp en de artsen zagen niet de ernst die de familie wel aan het bekruipen was.

Aan het begin van de eerste corona golf wisten we de artsen te overtuigen hem op te laten nemen in een academisch ziekenhuis. Daar werd direct verder onderzoek gedaan en vond men een voor Nederlandse begrippen zeldzame tropische schimmel. Deze was inmiddels op veel plekken in het lichaam van mijn broer gekomen. De artsen besloten mijn broer te behandelen met een zwaar medicijn. In het weekend ging het echter steeds slechter met mijn hem. De artsen en verpleegkundigen gaven aan dat alles goed zou komen. Het hoorde er allemaal bij zeiden ze. Mijn broer is maandagochtend alleen overleden in het ziekenhuis aan orgaan falen. Als familie werden we die ochtend gebeld om met spoed naar het ziekenhuis te komen, daar hebben we hem gereanimeerd zien worden op de IC. Een team van artsen, zijn ogen half open en bloed op de grond. Zijn weggaan kwam voor ons als een gigantische donderslag bij heldere hemel.

We hebben geen afscheid kunnen nemen, geen knuffels kunnen geven tijdens zijn ziekbed vw. corona, elkaar niet diep in de ogen gekeken en niet gezegd wat we nog wilde zeggen. Het overlijden van mijn broer, en dan op deze manier, is het ergste wat mij ooit is overkomen. Zand in je ogen gestrooid krijgen dat we ons geen zorgen hoefden te maken, je broer langzaam zien sterven zonder dat je er bewust van bent en geen kans gekregen om nog hard voor hem te vechten of te zeggen dat je van hem houd. De afgelopen jaren heb ik veel verdriet en boosheid gekend. En ik heb het gelukkig niet ingehouden. De pijn was dagelijks aanwezig, de tranen kwamen snel en veel en ik heb mijn stembanden kapot geschreeuwd in de natuur. Na een bijzondere ayahuasca ceremonie durf ik na bijna 3 jaar weer te zeggen dat het ‘’goed’’ met mij gaat. Ik mis hem nog dagelijks, maar door de ceremonie weet ik dat ik hij altijd bij mij is en dat ik hem na mijn leven weer ga tegenkomen. Daar kijk ik erg naar uit. Tot dat moment er is leef ik met heel mijn hart voor iedereen waar hij van hield, onze familie.

Wat heeft de podcast jouw gebracht?

Als je naar de wereld kijkt dan is de pijn en verdriet van veel mensen verborgen achter een masker. Dankzij de podcast weet ik dat de pijn, verdriet, boosheid en frustraties ook gedeeld worden door anderen. Dat er mensen zijn die mij wel begrijpen, terwijl mijn vrienden geen idee hebben van wat het is om iemand zo vroeg zonder afscheid te zien gaan. Het geeft mij steun om te weten dat ik niet gek ben en dat er mensen zijn die mij begrijpen.